Hey vrienden,
Jullie hebben de voorbije dagen eventjes niets van mij gehoord maar dat had dan wel een heel goede reden.
De laatste keer dat we echt naar het buitenland getrokken zijn is ondertussen alweer geleden van Matapika, net een maand geleden. Aangezien ik nog maar tijd had voor 1 laatste meerdaagse uitstap heb ik ervoor gekozen om het onmiddellijk de moeite waard te maken. Daarom ging ik samen met Henrieke en Joke 4 dagen naar de Raleighvallen en Voltzberg in het binnenland. Het zou een actieve trip worden, maar dat zag ik helemaal zitten.
De eerste en de laatste dag zouden duidelijk heen-en-weerdagen worden. Iets na 8 sprongen we de bus op waar we even reden naar Zanderij. Daar aangekomen genoten we van een klein ontbijt van broodjes en sap. Toen begon de reis pas echt. Tweeënhalf uur met de bus over een onverharde hobbeldebobbelweg die door de duivel zelf aangelegd was waarna we onze knoken even konden laten bekomen op een boottripje van 3 uur stonden op ons te wachten
De bus reed ons voorbij de meest diverse landschappen maar waar we ook reden, 1 ding bleef constant: GROEN. Wat een prachtige natuur heeft Suriname toch.
Ondanks het wagen-onvriendelijk terrein - waardoor ik de hele rit tevergeefs naar een comfortabele positie bleef zoeken - bleek het vreemd genoeg mogelijk voor een van de gidsen om rustig weg te sluipen naar een land waar hij ongetwijfeld omringd werd dor een hele schare gewillige jongedames
Aangekomen in Witagron was het tijd voor een korte snack (we zouden 4 dagen lang letterlijk volgestouwd worden met allerhande etenswaren ;-) --> typisch Suriname ). Drie uur verbaasd staren naar de 2 eindeloze hoge muren naast de rivier viel mij ten deel. Er was maar 1 klein probleempje: de boot was zo lek als een zeef. Gelukkig lost men dat hier heel goed op. Er werd een man aangesteld die het principe "2 emmertjes water halen…" in praktijk bracht en alles was tip top in orde.
Toen we op onze verblijfplaats toekwamen viel mijn mond letterlijk open van verbazing. Een ongelofelijk mooi en hoog houten gebouw stond daar statig naast de Copenamerivier. DAAR mochten wij slapen?
Het zou een rustige eerste avond worden. Nadat we alles uitgepakt hadden en we onze hangmatten opgehangen hadden was het tijd om een korte duik te nemen. Alhoewel, er was weinig 'duiken' aan. De rivier lag vol vlijmscherpe stenen maar het lauwe water deed zo verschrikkelijk veel deugd dat we dat al snel vergaten. Het was hemel op aarde.
Na een frisse douche volgde een portie bruine bonen met rijst. Typisch 'blakka manja' (eten voor de zwarten). Niet iedereen was er even grote fan van maar het was héél lekker klaargemaakt door onze kokkin, vond ik. Ik heb er mijn buikje heerlijk mee rond gegeten.
Voor we ons terugtrokken in onze zwevende bedden gingen we nog even een avondwandeling maken met onze gids om te kijken welke vreemde dieren we konden spotten. Naast wat kikkers en een paar vuurvliegjes (héél mooi vond ik het) viel er niet zoveel fauna te zien maar ik zag die avond de mooiste sterrenhemel die ik ooit zag.
Onze gids kon zo enkele sterrenbeelden aanduiden en we konden de melkweg zelf duidelijk zien. Dat was de allereerste keer dat ik dat kon zien. Spijtig genoeg was foto's maken niet echt eenvoudig en is het dan ook niet gelukt!. Ik had het héél graag met jullie gedeeld.
Het was - in tegenstelling tot de nachten in Paramaribo - een relatief koude nacht. Ik moest verschillende keren opstaan om me wat beter te wapenen tegen de koud maar uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen.
Een ontbijt van boterhammetjes en ei sterkten ons de tweede dag om ons doel te bereiken: de Voltzberg. Het zou een trip van 8 km wandelen door het woud worden naar de Voltzberg waarna we die zouden beklimmen. Ik had er héél veel zin in. Het was een vrij zware tocht heen en terug naar de burg. Het bleek namelijk 8 km vogelvlucht te zijn. Combineer de afstand met heen en weer waden door het bos en je hebt een trip die al heel wat langer lijkt. Maar het was de moeite waard.
Het woud was zeer dicht en ik verschoot ervan hoe divers het eigenlijk wel was. Nu eens was het zo dicht dat je met moeite 20 m ver kon kijken, dan weer kon je veel verder kijken. De veelheid aan bloemen en planten was enorm en gewoon onmogelijk om onder woorden te brengen.
Ook zagen we ongelofelijk mooie vogels, vlinders en zelfs aapjes (kapucijnenaapjes en zwarte slingerapen) zagen we hoog in de bomen. Ik zag deze al in de Paramaribo zoo maar ik werd er werkelijk stil van om deze aapjes in het wild van boom tot boom te zien slingeren. Ze gebruiken al hun ledematen én hun staart om zich voor te bewegen. Daar kunnen wij als mensen die steeds streven naar efficintie wel wat van leren ;-)
Na enkele uren wandelen kwamen we aan op een open plek in het bos. Het was een soort rotsformatie. Daar aangekomen konden we de Voltzberg zien. Wat een ongelofelijk stijle berg!
Iets later kwamen we echter aan de voet van de 'berg' (250 m hoog). Toen begon het echte werk. Tot dan toe was het terrein dat we bewandeld hadden zo goed als vlak en vanaf dat moment ging het ineens stijl naar omhoog. Ik moest ineens denken aan de vele vakanties in de Ardennen waar we als kinderen ook steeds op en af stijlen heuveltjes klommen.
Het was een vermoeiende beklimming maar zeker de moeite waard. Het uitzicht boven op de berg was werkelijk adembenemend. Zo ver je kon zien keek je uit over een woestijn van groen. Hier en daar een klein berkje maar ook daar werd het bekende thema verder gezet. Ik voelde me terug heel klein.
Iets later was het dan ook tijd om n-rustig aan naar beneden te rollen zodat we vrolijk naar huis konden huppelen. Het was echter nog een heel eind naar huis en ik merkte dat de trip zijn tol al geëist had. Alles ging wat trager al hield de gids het tempo er goed in. Ook ik moest even slikken op bepaalde momenten maar ik zag dat bepaalde anderen nog iets meer gesloopt leken door de tocht.
Enkele uren stappen later werd onze moeite rijkelijk beloond toen we even een prachtig riviertje in mochten springen (lees: zeer voorzichtig instappen door de sterke stenen). De kleine waterval was een kers op de taart.
Het was een vermoeiende dag maar mocht men het mij nog eens aanbieden om dezelfde tocht te ondernemen zou ik zonder twijfelen volmondig JA zeggen. Het was een fantastische ervaring en het was dus 's avonds geen enkel probleem om de slaap te vatten.
Op dag 3 werd ik gewekt door het zeemzoete geluid van enkele brulapen. Het is een geluid dat ik zou vergelijken met een hele gure wind. We zouden die dag naar de moedervallen gaan. De wandeling was gelukkig niet zo zwaar als de vorige dag. Het was meer een wandeling waar de nadruk gelegd werd op de extra uitleg die men gaf bij de planten die we tegenkwamen op de weg naar de vallen. Zo zagen we elastieklianen, een jodiumboom waarvan men de bast gebruikt om te ontsmetten en infecties te weren, de kwattaboom waarvan men de vruchten vroeger gebruikte als peniskoker (de kleintjes werden gebruikt als pijp), je ziet ,voor elke boom hadden ze vroeger wel een nut.
Ook proefden we een stukje steel van een bepaalde bloem. Het smaakte verschrikkelijk en bleek achteraf de steel van een 'kwasie bieta' te zijn/ Van deze plant maakt men Paracetamol (bij ons beter bekend onder de merknaam dafalgan).
De vallen zelf waren echt heel mooi. Niet zoals de typische watervallen met een heel groot hoogteverschil maar gewoon de veelheid aan kleine watervalletjes naast elkaar was indrukwekkend.
Teruggekomen op het kamp was het tijd om een verfrissende duik te nemen in de rivier. Het water was zalig maar de scherpe rotsen deden een weinig bloed voelen. Het viel echter heel goed mee dus niets om de pret te doen bederven. Ook de kleine visjes die aan mijn buikje kwamen knabbelen maakten veel goed. Eerst verschoot ik wat maar het kietelde lekker.
's middags kregen we bezoek van enkele gulzige diertjes die we wat stukjes banaan gaven. Het gaf echt een kik om die aapjes zo met de hand te kunnen voeren. Het was echt een fantastisch gevoel.
Ook de spin die we iets later vingen zorgde voor het nodige vertier. Alhoewel was niet iedereen zo blij met de aanwezigheid van onze nieuwe vriend.
een 2e, iets kleiner spinnetje :-p
Na een lekkere maaltijd was het die avond tijd om te genieten van onze laatste nacht in de hangmatten, hoog boven de rivier.
De volgende dag was het echter al vroeg weer dag en was het tijd om rustig terug te keren naar huis. Veel van hetzelfde van de eerste dag dus, zij het dan in omgekeerde richting. 7 uur en en 100 snacks later was ik terug thuis.
Het was echt een weekend uit de duizend. Ik zou het iedereen aanraden die in Suriame komt. Al deze nieuwe ervaringen, alle dingen die ik zag… dit land heeft héél wat schatten die ik nog zou willen ontdekken!
Thomas
zvJ
