22-25/04 Raleighvallen/Voltzberg

Hey vrienden, 

Jullie hebben de voorbije dagen eventjes niets van mij gehoord maar dat had dan wel een heel goede reden.

De laatste keer dat we echt naar het buitenland getrokken zijn is ondertussen alweer geleden van Matapika, net een maand geleden. Aangezien ik nog maar tijd had voor 1 laatste meerdaagse uitstap heb ik ervoor gekozen om het onmiddellijk de moeite waard te maken. Daarom ging ik samen met Henrieke en Joke 4 dagen naar de Raleighvallen en Voltzberg in het binnenland. Het zou een actieve trip worden, maar dat zag ik helemaal zitten.

De eerste en de laatste  dag zouden duidelijk heen-en-weerdagen worden. Iets na 8 sprongen we de bus op waar we even reden naar Zanderij. Daar aangekomen genoten we van een klein ontbijt van broodjes en sap. Toen begon de reis pas echt. Tweeënhalf uur met de bus over een onverharde hobbeldebobbelweg die door de duivel zelf aangelegd was waarna we onze knoken even konden laten bekomen op een boottripje van 3 uur stonden op ons te wachten

De bus reed ons voorbij de meest diverse landschappen maar waar we ook reden, 1 ding bleef constant: GROEN. Wat een prachtige natuur heeft Suriname toch.

Ondanks het wagen-onvriendelijk terrein - waardoor ik de hele rit tevergeefs naar een comfortabele positie bleef zoeken - bleek het vreemd genoeg mogelijk voor een van de gidsen om rustig weg te sluipen naar een land waar hij ongetwijfeld omringd werd dor een hele schare gewillige jongedames

Aangekomen in Witagron was het tijd voor een korte snack (we zouden 4 dagen lang letterlijk volgestouwd worden met allerhande etenswaren ;-) --> typisch Suriname ). Drie uur verbaasd staren naar de 2 eindeloze hoge muren naast de rivier viel mij ten deel. Er was maar 1 klein probleempje: de boot was zo lek als een zeef. Gelukkig lost men dat hier heel goed op. Er werd een man aangesteld die het principe "2 emmertjes water halen…" in praktijk bracht en alles was tip top in orde.

Toen we op onze verblijfplaats toekwamen viel mijn mond letterlijk open van verbazing. Een ongelofelijk mooi en hoog houten gebouw stond daar statig naast de Copenamerivier. DAAR mochten wij slapen?

Het zou een rustige eerste avond worden. Nadat we alles uitgepakt hadden en we onze hangmatten opgehangen hadden was het tijd om een korte duik te nemen. Alhoewel, er was weinig 'duiken' aan. De rivier lag vol vlijmscherpe stenen maar het lauwe water deed zo verschrikkelijk veel deugd dat we dat al snel vergaten. Het was hemel op aarde.

Na een frisse douche volgde een portie bruine bonen met rijst. Typisch 'blakka manja' (eten voor de zwarten). Niet iedereen was er even grote fan van maar het was héél lekker klaargemaakt door onze kokkin, vond ik. Ik heb er mijn buikje heerlijk mee rond gegeten.

Voor we ons terugtrokken in onze zwevende bedden gingen we nog even een avondwandeling maken met onze gids om te kijken welke vreemde dieren we konden spotten. Naast wat kikkers en een paar vuurvliegjes (héél mooi vond ik het) viel er niet zoveel fauna te zien maar ik zag die avond de mooiste sterrenhemel die ik ooit zag.

Onze gids kon zo enkele sterrenbeelden aanduiden en we konden de melkweg zelf duidelijk zien. Dat was de allereerste keer dat ik dat kon zien. Spijtig genoeg was foto's maken niet echt eenvoudig en is het dan ook niet gelukt!. Ik had het héél graag met jullie gedeeld.

Het was - in tegenstelling tot de nachten in Paramaribo - een relatief koude nacht. Ik moest verschillende keren opstaan om me wat beter te wapenen tegen de koud maar uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen.

Een ontbijt van boterhammetjes en ei sterkten ons de tweede dag om ons doel te bereiken: de Voltzberg. Het zou een trip van 8 km wandelen door het woud worden naar de Voltzberg waarna we die zouden beklimmen. Ik had er héél veel zin in.  Het was een vrij zware tocht heen en terug naar de burg. Het bleek namelijk 8 km vogelvlucht te zijn. Combineer de afstand met heen en weer waden door het bos en je hebt een trip die al heel wat langer lijkt. Maar het was de moeite waard. 

Het woud was zeer dicht en ik verschoot ervan hoe divers het eigenlijk wel was. Nu eens was het zo dicht dat je met moeite 20 m ver kon kijken, dan weer kon je veel verder kijken. De veelheid aan bloemen en planten was enorm en gewoon onmogelijk om onder woorden te brengen.

Ook zagen we ongelofelijk mooie vogels, vlinders en zelfs aapjes (kapucijnenaapjes en zwarte slingerapen) zagen we hoog in de bomen. Ik zag deze al in de Paramaribo zoo maar ik werd er werkelijk stil van om deze aapjes in het wild van boom tot boom te zien slingeren. Ze gebruiken al hun ledematen én hun staart om zich voor te bewegen. Daar kunnen wij als mensen die steeds streven naar efficintie wel wat van leren ;-)

 

Na enkele uren wandelen kwamen we aan op een open plek in het bos. Het was een soort rotsformatie. Daar aangekomen konden we de Voltzberg zien. Wat een ongelofelijk stijle berg! 

Iets later kwamen we echter aan de voet van de 'berg' (250 m hoog).  Toen begon het echte werk. Tot dan toe was het terrein dat we bewandeld hadden zo goed als vlak en vanaf dat moment ging het ineens stijl naar omhoog. Ik moest ineens denken aan de vele vakanties in de Ardennen waar we als kinderen ook steeds op en af stijlen heuveltjes klommen.

Het was een vermoeiende beklimming maar zeker de moeite waard. Het uitzicht boven op de berg was werkelijk adembenemend. Zo ver je kon zien keek je uit over een woestijn van groen. Hier en daar een klein berkje maar ook daar werd het bekende thema verder gezet. Ik voelde me terug heel klein.

Iets later was het dan ook tijd om n-rustig aan naar beneden te rollen zodat we vrolijk naar huis konden huppelen. Het was echter nog een heel eind naar huis en ik merkte dat de trip zijn tol al geëist had. Alles ging wat trager al hield de gids het tempo er goed in. Ook ik moest even slikken op bepaalde momenten maar ik zag dat bepaalde anderen nog iets meer gesloopt leken door de tocht.

Enkele uren stappen later werd onze moeite rijkelijk beloond toen we even een prachtig riviertje in mochten springen (lees: zeer voorzichtig instappen door de sterke stenen). De kleine waterval was een kers op de taart.

Het was een vermoeiende dag maar mocht men het mij nog eens aanbieden om dezelfde tocht te ondernemen zou ik zonder twijfelen volmondig JA zeggen. Het was een fantastische ervaring en het was dus 's avonds geen enkel probleem om de slaap te vatten.

Op dag 3 werd ik gewekt door het zeemzoete geluid van enkele brulapen. Het is een geluid dat ik zou vergelijken met een hele gure wind. We zouden die dag naar de moedervallen gaan. De wandeling was gelukkig niet zo zwaar als de vorige dag. Het was meer een wandeling waar de nadruk gelegd werd op de extra uitleg die men gaf bij de planten die we tegenkwamen op de weg naar de vallen. Zo zagen we elastieklianen, een jodiumboom waarvan men de bast gebruikt om te ontsmetten en infecties te weren, de kwattaboom waarvan men de vruchten vroeger gebruikte als peniskoker (de kleintjes werden gebruikt als pijp), je ziet ,voor elke boom hadden ze vroeger wel een nut.

Ook proefden we een stukje steel van een bepaalde bloem. Het smaakte verschrikkelijk en bleek achteraf de steel van een 'kwasie bieta' te zijn/ Van deze plant maakt men Paracetamol (bij ons beter bekend onder de merknaam dafalgan).

De vallen zelf waren echt heel mooi. Niet zoals de typische watervallen met een heel groot hoogteverschil maar gewoon de veelheid aan kleine watervalletjes naast elkaar was indrukwekkend.

 

Teruggekomen op het kamp was het tijd om een verfrissende duik te nemen in de rivier. Het water was zalig maar de scherpe rotsen deden een weinig bloed voelen. Het viel echter heel goed mee dus niets om de pret te doen bederven. Ook de kleine visjes die aan mijn buikje kwamen knabbelen maakten veel goed. Eerst verschoot ik wat maar het kietelde lekker.

's middags kregen we bezoek van enkele gulzige diertjes die we wat stukjes banaan gaven. Het gaf echt een kik om die aapjes zo met de hand te kunnen voeren. Het was echt een fantastisch  gevoel.

 

Ook de spin die we iets later vingen zorgde voor het nodige vertier. Alhoewel was niet iedereen zo blij met de aanwezigheid van onze nieuwe vriend.

een 2e, iets kleiner spinnetje :-p

Na een lekkere maaltijd was het die avond tijd om te genieten van onze laatste nacht in de hangmatten, hoog boven de rivier.

De volgende dag was het echter al vroeg weer dag en was het tijd om rustig terug te keren naar huis. Veel van hetzelfde van de eerste dag dus, zij het dan in omgekeerde richting. 7 uur en en 100 snacks later was ik terug thuis.

Het was echt een weekend uit de duizend. Ik zou het iedereen aanraden die in Suriame komt. Al deze nieuwe ervaringen, alle dingen die ik zag… dit land heeft héél wat schatten die ik nog zou willen ontdekken!

Thomas

zvJ

Typisch Surinaams - Reclame

Typisch Surinaams - Reclame 

Hey,

Als je aandachtig mijn 2e blogpost gelezen hebt schreef ik al eens iets over de reclame in Suriname. Deze wordt - anders dan bij ons - geschilderd op de winkels. Zo komt het dus dat Paramaribo vol staat met prachtige muurschilderijen. Het is een feest voor de ogen om te zien hoe creatief deze reclame is. Bij ons is dit echter onmogelijk omdat het gewoon niet te betalen zou zijn. Elke reclame wordt met de hand geschilderd door echte kunstenaars (die er uiteraard hun broodwinning van hebben gemaakt).

Zelf voor mijn broertjes is er nog reclame, Klaas en Thijs, jullie zien het hé! ;-)

Ook ik heb onlangs toevallig zo'n kunstenaar aan het werk gezien (zie foto's). Gelukkig had ik mijn camera bij en heb ik deze snel vereeuwigd, speciaal voor jullie!

Tot gauw!

Thomas

zvJ

Update ivm stageopdracht

Hallo daar,

De voorbije weken heb ik jullie laten meelezen over enkele uitstapjes die we gedaan hebben maar nu is het weer tijd voor een iets ernstiger onderwerp, MIJN STAGEOPDRACHT. Maak je geen zorgen, ik probeer het luchtig te houden maar wil jullie toch even up to speed brengen over de ontwikkelingen op dat gebied.

Eerlijk gezegd begon ik me wel wat zorgen te maken over het tijdsbestek waarin ik mijn onderwerp moest uitwerken. Ik had nog een 8-tal weken om alles af te werken en was nog altijd aan het wachten op data. Informatie krijgen in Suriname is heel moeilijk en hoewel ik er ok continu naar vroeg moet ik rekening houden dat ik deze info moest krijgen van anderen, waarop ik niet altijd kon vertrouwen. Toch probeerde ik me nuttig bezig te houden. Ik hield me bezig met mijn opdracht al mentor van enkele studenten en nog enkele andere nevenopdrachten.

Maar plots was er toch een doorbraak. Ik zou de informatie krijgen die ik moest hebben van het minOV (ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling) en kon een afspraak maken met de Thaddeusschool, die ik van iets naderbij zou bekijken.

Op woensdag ben ik naar Groningen gegaan. Ik had een afspraak met Mevrouw Van Gom, de lokale coördinator voor TANA en Mevrouw Goedhoop, de directrice van de Thaddeusschool. Ik werd er zeer hartelijk ontvangen. Na een korte bespreking hebben we eens bekeken wat ik wilde en wat mogelijk was. Ik heb heel wat informatie gekregen van haar. Het probleem is natuurlijk dat deze informatie uitgeprint was en ik niet aan de originelen kon geraken. Daardoor moet ik alles eerst digitaliseren en alles overnemen zodat ik deze gegevens kan vergelijken. Daar hou ik me deze week mee bezig. Je kan je wel voorstellen dat dit een lichtjes hersendodende taak is maar het moet gedaan worden. Ik ben op zoek gegaan naar een toetsenbord met een aparte cijferblok want ik kan je zeggen: na een tijdje begint alles te dansen voor je ogen en lijk je wel gek te worden. Het is héél veel data maar het is wel de moeite waard.

Ik ben zeer blij dat ik alle informatie over deze school al gekregen heb. Nu zal ik verder op zoek moeten gaan naar de overige informatie over de rest van Suriname en de overige scholen in Suriname die deelnamen aan de trainingen. Uiteraard zal ik veel algemener moeten kijken en niet volledig in detail gaan tot de verschillende vakken toe, maar het geeft toch ook een algemeen beeld of de uitval in de lagere school lager is na de interventie van TANA of niet.

Ik dacht ook te gaan kijken naar de muloschool (lager middelbaar onderwijs: vergelijkbaar met eerste deel van ASO bij ons) om eens te kijken of het mogelijk was om te kijken WAAROM ze in het middelbaar onderwijs uitgevallen zijn. Ik kreeg een lijst van die school maar daar stonden meer dan 1000 namen op met de punten naast. Deze lijst was willekeurig geordend. Ik was begonnen met te zoeken naar bepaalde leerlingen maar dat was een slecht idee. Ik ben meer dan 2 uur verloren daarmee. Ik had onmiddellijk moeten inzien dat het niet mogelijk was om hiermee van slag te gaan. Uiteindelijk was het ook niet zo belangrijk. Het leek mij gewoon interessant.

Je ziet wel, funky fun verzekerd op mijn stageplaats. Soms is het ook wel wat minder leuk maar dat neem ik er graag bij en ik zal er zeker niet over gaan klagen.

Tot een volgende keer,

Groetjes

Thomas

zvJ

Lekker surinaams - Muksalesi en gul gula

Hallo,

Wat ik jullie nog niet verteld heb is dat wij thuis ook geregeld eens Surinaams koken. Hoe weet ik dat het Surinaams is ? Omdat wij op professionele wijze bijgestaan worden door een échte Surinaamse Hindoestaanse vrouw.

Jeanette ("sjenette" uitgesproken ;-) ) werkt voor onze huisbaas en begeleid enkele studenten. Het is een heel vriendelijke dame die ons elke week 1x komt helpen om Surinaams te koken. Wij zeggen wat we graag willen eten en zij gaat alle ingrediënten halen. Enkel deze ingrediënten betalen we. Het is een soort service van onze huisbaas.

Ze is ondertussen al een 5tal keer geweest  en zo hebben we leren bara, bakabana, muksalesi, gul gula, bami, nasi, roti, bravo en nog enkele andere dingen gemaakt die ik niet kan uitspreken, noch schrijven ;-) Volgende week maken we pindasoep.

Maar beeld je niets in. Het is geen persoonlijk en goedkope kokkin. Neen, wij helpen zelf mee met alles wat er klaarmaakt wordt en proberen meestal deze dingen ook zelf later ook eens uit.

Ik hou ervan om te koken en geniet dan ook heel hard van deze momenten. We kunnen vanalles uitproberen en in principe kan er niets verkeerd gaan. Kan het nog beter?

Ondertussen zijn ik en Jeanette al beste maatjes geworden. Ik ben de enige jongen op de 25 studenten die ze begeleid en daar ik altijd heel geïnteresseerd ben zegt ze dat ze een soort Surinaamse moeder voor me is. Ik mag trouwens altijd samen met mijn vriendin bij haar thuis verblijven als ik terug zou komen. Netwerken heet dat dan ;-)

Maar nu tot de kern van de zaak, want ik blijf maar doorratelen over minder belangrijke dingen. Vorige week aten we dus mukalesi. het is een gerecht op basis van rijst. daarbij wordt er droge vis, bitaweri (bitterblad; een lokale bladgroente), kapucijners (soort erwtjes) en kokosmelk gedaan. bij de muksalesi aten we pulauri (de kleine bolletjes aan de linker kant) en een beetje kip gebakken met ketjap (bruine lokale saus).

Het was weer om vingers bij af te likken en ik heb er héél hard van genoten.

Als dessert aten we Gul gul. Ze lijken op oliebollen maar worden gemaakt met geplette bananen. Er wordt ook geen gist in gedaan. Ik had het al eens gegeten bij mevrouw Hulsman, onze adjunct-directrice op TANA en ik wist het toen al: DIT IS GESCHIFT LEKKER! Ik moest en zou dit nog eens eten én zelf klaarmaken ook. Ik heb er heel hard van genoten. Hét perfecte verjaardagseten. Ook thuis zal ik dit zeker nog eens maken. Ik hoop dat het ook lukt met onze bananen, aangezien ze hier bacoves gebruiken, een bananensoort die zeer geschikt is om mee te koken omdat hij niet uit elkaar valt.

Groetjes en tot gauw!

Thomas

zvJ

2-3/04 - De tourist uithangen

Dag België,

Dit weekend beslisten Henrieke, Joke en ik om op zaterdag de Paramaribo Zoo en op zondag het Ford Zeelandia te gaan bezoeken (lees: de toerist te gaan uithangen). Het was prachtig weer en het zou zonde geweest zijn om binnen te blijven. Ik had wel gepland om een inspanning te leveren voor mijn eindwerk maar dat zou dan maar even moeten wachten. Cultuur met de grote K, DAT zouden we gaan doen ;-)

Ik vroeg me wel af wat we moesten verwachten van de Paramaribo Zoo, ik kan uiteraard enkel vergelijken met wat ik uit België en Nederland ken, maar ik verwachtte natuurlijk helemaal iets anders. En het WAS helemaal iets anders. En het begon al met de prijs. 7 SRD is iets meer dan anderhalve euro. Maar ik verstond ook snel waarom men zoveel vroeg. Er zijn 2 redenen. Uiteraard KAN men niet veel meer vragen omdat er nu eenmaal niet héél veel te zien is én omdat de mensen gewoon heel weinig verdienen hier.

Toen we binnenkwamen vielen de volgende dingen mij onmiddellijk op:

Ik was natuurlijk teleurgesteld toen ik zag dat ik niet op de glijbaan en schommels mocht spelen. Niets aan te doen. Ik zou dan wel proberen genieten van de vele - voor mij veelal onbekende - dieren die er te zien waren.

We zagen héél wat verschillende - voor mij althans - onbekende exemplaren.

Uiteraard begonnen we bij het belangrijkste voor alle kinderen onder ons: DE APEN. Er zaten heel leuke en schattige exemplaren, het bleken het kapucijnaapjes te zijn. Grijze kapucijnaapjes meer bepaald. Hele schattige diertjes die hier ook in het wild voorkomen en men in Sranang "Bergikeskesi" noemt. 

Verder zagen we onder andere ook nog een Serval (likt op een klein broertje van de jaguar), een Blasman (de grootste ooievaarsoort die er bestaat), een groepje struisvogels en verschillende andere héél mooie vogels, waaronder een klein leuk "Owroekuku"-uiltje dat helemaal gek geworden was en hele tijd neen schudde met zijn hoofdje. Verder was ook de Kwaskwasi een opmerkelijk schattig diertje.

Je merkt wel dat er nog veel werk is om de zoo naar een hoger niveau te tillen. De kooitjes waren verschrikkelijk klein wat soms voor trieste taferelen zorgde. De 2 Bengaalse tijgers zaten in een cirkelvormige kooi met een diameter van minder dan 15 meter. Een van de tijgers liep steeds heen en weer, omdat hij duidelijk zijn energie niet kwijt kon binnen die beperkte ruimte. Zo was het bij verschillende andere dieren ook.

Je zag wel dat er moeite werd gedaan om de zoo te moderniseren en aantrekkelijker te maken. De saaie witte papieren met uitleg maakten hier en daar plaats voor mooie gekleurde borden, die ook wat éxtra uitleg gaven. Ook stonden er doorheen de volledige zoo informatieborden die in dezelfde lijn liggen

Ook was er een soort tuinhuisje waar er een snavelquiz ontworpen was waar de kinderen zelfstandig vragen kunnen oplossen en (op de achterzijde van het hokje) hun antwoord zelfstanig controleren.

Ook het Zeeschildpadden Educatief Centrum wilde duidelijk verder gaan en op een originele manier de kinderen wat bij te brengen over zeeschilpadden die hier voorkomen.

De dag erna, op zondag zijn we naar het Ford Zeelandia gegaan. Het is het oudste gebouw van Suriname. Uiteraard moésten we dat ook eens gezien hebben. Daarom kozen we om zondag naar een van de rondleidingen te volgen die op door vrijwilligers gegeven werd. De man sprak voortreffelijk Nederlands en Engels, hij heeft ongetwijfeld voor langere tijd buiten Suriname geleefd.

De tour duurde bijna anderhalf uur maar ik moet zeggen dat het echt de moeite waard was. Geschiedenis heeft me altijd geboeid. Hij vertelde over het verleden van het ford en op die manier ook over de geschiedenis van Suriname. Het enthousiasme droop er van af en dat maakte de rondleiding ook veel aangenamer voor de toeschouwers.

Dit stukje wil ik iets korter houden dus rond ik nu al af.

Alleszins hartelijk bedankt om steeds zo moedig vol te houden ;-)

Tot gauw,

Thomas

zvJ

ps:  Ik weet heel goed dat mijn blogposts soms met veel vertraging het Europese vasteland bereiken maar ik beloof dat ik "mijn best zal doen". Dat lijkt me een goed plan ;-)