28/02 - De eerste dag stage

Hallo allemaal,

Het is vandaag maandag 28/02, een spannende dag binnen mijn avontuur in Suriname. Vandaag ben ik namelijk de eerste keer naar mijn stageplaats gegaan. Aangezien ik nog niet echt wist wat mijn opdracht juist zou inhouden verwachtte ik vandaag dat ik mijn opdracht zou krijgen. 

NIET DUS. Ik heb vandaag helemaal iets anders gedaan, maar ik vond het schitterend. Wanneer ik het gebouw van TANA binnenwandelde en bij de directeur Bert Hulsman binnenwandelde was hij druk bezig. Hij moest vandaag namelijk naar een bijeenkomst van SNIS. Er was maar 1 probleem. Hij wist niet waar het gehouden werd. Ik was getuige hoe de arme man wel 20 telefoontjes deed naar verschillende andere NGO's om het adres te achterhalen. Het adres was namelijk veranderd.

Na een uur rondbellen wist hij toch waar we heen moesten.

Hij vroeg me of ik zin had om mee te gaan. Uiteraard wilde ik dit dus vertrokken we samen met een Surinaamse student maatschappelijk werk die ook stage loopt bij stichting TANA richting het KKF gebouw (Kamer voor Koophandel en Fabrieken).

Daar aangekomen liepen we een soort hal binnen die omgebouwd was tot een congreszaal. De vergadering startte met het volkslied. Dit wordt 1 strofe gezongen in het Nederlands en eindigt met de tweede strofe in het Surinaams.

 Wie geïnteresseerd is moet maar eens hiernaast klikken.

Maar wat is SNIS nu eigenlijk? SNIS is opgericht in 2008 staat voor Suriname NGO-Institutional Strengtening (Programme) vloeit voort uit een overeenkomst tussen de Surinaamse overheid en de Europese Unie. Het heeft als doel de NGO sector in Suriname te versterken. Dit wilden ze doen door een digitale database te ontwikkelen waarop Surinaamse NGO's zich kunnen registreren. Ondertussen zijn er al meer dan 700 NGO's geregistreerd. Dit is belangrijk omdat bijvoorbeeld grote nationale en internationale donoren gemakkelijker hun weg kunnen vinden naar de verschillende NGO's.

Verder houden ze zich ook bezig met trainen en coachen van NGO's zodat deze een goede basis hebben en sterker in hun schoenen konden staan.

Op deze vergadering waren verschillende belangrijke NGO's, de overheid en zakenlui aanwezig. Ook was er de bekendste Surinaamse radiopresentator én een Olympisch kampioene hardlopen aanwezig. Ik voelde me natuurlijk vereerd dat ik daar aanwezig mocht zijn.

Er waren verschillende sprekers die de revue passeerden. 

Aisha Sohanpal was de eerste spreker. Zij was projectleidster en vertelde kort wat het inhield.

Als tweede kwam Lim A Po Jr., een jurist die een nogal droge uitleg gaf over wat NGO's puur technisch/juridisch zijn en hoe ze te werk kunnen gaan. Het was een zeer technische uitleg en soms werd het wat moeilijk om te volgen. Het gaf me wel wat meer inzicht over WAT een NGO juist is en ik kreeg deste meer respect voor de mensen die een NGO starten en runnen.

De conclusie van de jurist was eigenlijk dat NGO's in een grijze zone zitten, ze hebben weinig verplichtingen. Wanneer ze aan enkele kenmerken voldoen dan worden ze eigenlijk al beschouwd als een NGO.

Daarom wil dit project de sector ook aanzetten tot zelfregulering, daar er geen regels opgelegd worden door de regering. Door de sector te standaardiseren willen ze misbruik voorkomen (vb. een NGO die 2 x fondsen krijg voor hetzelfde project en een andere krijgt dan niets…).

Na deze presentatie volgde een korte pauze waar we een semosa kregen (zie foto). Dit is soort koekje met bladerdeeg met een inhoud die ik best kan omschrijven als wat er in van die kleine loempia's zit. Ze werden dan ook gegeten met een zeer pikant-zoete saus. Mjammie! 

Ik at ook een cupcakeje, al vond ik dat iets minder lekker. Veel te zoet.

Na de pauze volgde een korte presentatie over de NGO adviesraad. Het was een kort maar vurig pleidooi voor het project en de toekomst die men voor ogen heeft. Men wil de sector professionaliseren zodat ze sterk staan in de gemondialiseerde maatschappij. Zo kunnen ze - als verenigde en structureel instituut - sterk staan op de internationale "markt" waarbinnen de NGO's opereren.

"Gissen is missen", stelde hij, "en meten is weten." 

Verder volgde nog een vragenronde, deze was zonder twijfel nog interessantst. Er waren enkele mensen die enkele zeer interessante vragen stelden. Zo was er ook een Nederlander (samen met hem waren we de enige blanke mensen in de zaal, ik schat dat er 100 man zat) die een vraag stelde.

Het werd me dan ook duidelijk dat er nog heel wat werk is. Het concept is er maar men heeft nog veel werk.

Ondertussen zaten we 2 uur achter op schema en men was nog niet klaar. Men sloot de vergadering af door met veel show certificaten te geven aan enkele NGO's die coaching hadden gevolg.

Vervolgens was het eindelijk tijd voor het eten. Het was een lopend buffet waar we enkele gerechtjes konden eten. Spijtig genoeg had ik zoveel honger dat ik alles opat voor ik eraan dacht om een foto te trekken. Daarna volgden nog enkele dessertjes.

Toen gebeurde de er iets heel vreemds. Iedereen begon terug te keren met een piepschuimen bakje in de hand (de hele broer van een bakje waar men bicky burgers in steekt, voor de liefhebbers). De mensen namen allemaal nog een extra portie mee naar huis. Net hetzelfde met de gebakjes die er klaarstonden. Er was zelfs een hele "brede" ;-) dame die 7 van die cupcakes in een verpakking propte. Ik dacht die heeft honger. Je kan je wel voorstellen dat mijn mond bijna openviel toen ze met 5 van ie bakjes de zaal uit waggelde. Dat verklaarde natuurlijk al veel.

Na een klein bedankje aan het adres van Mr. Hulsman om me mee te nemen naar deze vergadering sluit ik mijn blogpost vandaag af. Ik vond het een schitterende ervaring die me veel bijgeleerd heeft.

Geniet daar allemaal en vergeet me niet! 

Tot gauw

Thomas

zvJ